hartelijke groeten van minimi en mamma Ketut!
Door: Michelle
Blijf op de hoogte en volg Michelle
19 Juli 2008 | Indonesië, Batavia
We hebben vandaag voor het eerst het hartje van minimi gehoord!!! :-).
Ik was inmiddels serieus ongerust geworden omdat ik echt nog geen millimeter dikker ben geworden de afgelopen weken. Telkens als ik dacht van wel, dan verdween dat idee meteen weer nadat ik mijn tweewekelijkse lange toiletbezoek achter de rug had. En het is heel raar, maar ik kan mijn baarmoeder echt niet voelen bij mezelf. Terwijl; dat normaliter vanaf 14 weken bij elek zwangere erg makkelijk te voelen is, tenzij ze erg dik zijn van zichzelf. En als ik dacht van wel, dan leek het meer wishfull feeling dan dat ik objectief iets voelde. Dus ik was me eigenlijk al aan het instellen op een miskraam die nog even op zich liet wachten :-(.
Vandaag werden we om 13.00 opgehaald door mamma Ketut. Echt super om haar weer te zien. Zag er geen minuut ouder uit dan 10 jaar geleden! Haar huis in Anturan had ze een beetje verbouwd, waardoor de praktijk (2 kleine kamertjes, een bevalkamer en een kraamkamer) nu verbonden is met het huis door een heuse carport. Natuurlijk meteen verwend met Balinese cakejes (die ik tijdens mijn stage na 3 dagen al niet meer kon zien... :-P). Foto's bekeken uit mijn stagetijd en van de studenten na mij. En albums vol van Ketut's geadopteerde dochtertje van 9 die aan allerlei mimimissverkiezingen meedoet en hiermee ook al een kast vol prijzen verzameld heeft. Romantisch verhaal overigens hoe zij bij mamma Ketut terecht gekomen is: Op een dag kwam er een onbekende barende vrouw bij Ketut aankloppen. Dat is op zich niet heel bijzonder, veel vrouwen uit de kleine dorpen doen niet aan prenatale (zwangerschaps-) zorg en melden zich pas bij de bidan (vroedvrouw) als ze aan het bevallen zijn. Enfin, kind geboren, en moeder en kind worden gewassen en verschoond naar het kraamkamertje gebracht om uit te rusten. Daar verblijven moeder en kind meestal 1-2 dagen, om daarna opgehaald te worden door manlief en met baby in slendang achterop de motor weer naar huis te vertrekken. 's Nachts werd Ketut echter wakker omdat de pasgeborene maar bleef huilen. Ze ging kijken en vond alleen nog de baby, moeder was met de noorderzon vertrokken...
Voordat we op bezoek zouden gaan bij mamma Ruti, de moeder van Ketut, vroeg ik of ze mij nog wilde controleren omdat ik dus eigenlijk best heel ongerust was. Godzijdank heeft 1 van de studenten na ons Ketut een doptone (apparaat om hartje mee te horen) kado gedaan. Eerst ging ze mijn bloeddruk meten en mijn bovenarm opmeten (onder de 21 cm ben je ondervoed, 23 cm is ok en die van mij was 29 cm, haha). Deze metingen zijn overigens iets typisch Indonesisch (of voor ontwikkelingslanden iha?). Daarna voelde ze naar mijn baarmoeder die volgens haar al tot 2 vingerbreedtes onder mijn navel komt. In Nederland komt dat overeen met 16-18 weken, volgens Ketut echter met 12 weken (?). Maar goed, ik voelde deze zelf nog steeds niet, dus dacht stiekem, je doet maar wat, want als je dat echt voelt dan slaat dat "conform 12 weken" ook nergens op... Toen de doptone erop, die ze op een in mijn ogen nogal onlogische plek zette (aan de zijkant ipv middenonder). Ik hoorde alleen mijn hartslag, maar had mezelf ook al 3 weken voorbereid op dat het mis was. Ketut zei enthousiast: "you hear baby heart very softly, you hear?" het apparaat zowat in mijn oor duwend. Nou, echt niks te horen, behalve mijn eigen hartritme. Nadat ze het apparaat nog wat verschoven had naar nog meer onwaarschijnlijke plekken op mijn buik, wilde ik het toch zeker weten en verplaatste het samen met haar naar de plek waar ikzelf evt een foetale hartslag zou verwachten bij 15 weken. Weer niks en toen opeens: "duuk-duuk-duuk", een veel sneller ritme dan het geluid daarvoor. Ik kon het niet geloven. Was ook niet eens ontroerd (van tevoren dacht ik, ik ga vast huilen als ik het hartje toch ga horen), maar alleen maar verbaasd. Ik keek naar Michiel om te zien of hij het ook wel gehoord had en hij glunderde van zeker wel. "Echt waar?" Ik dacht nl nog steeds dat ik me dit ook maar allemaal verbeeldde. Mamma Ketut helemaal blij mij kussen en ik vond natuurlijk, net als mijn eigen zwangeren, dat het veeeeeeeeeeeel te kort had geduurd ;-). Ik wilde er nog wel een uur naar luisteren voor ik het zou geloven :-). Maar mamma Ketut was al mijn officiele Balinese moederboekje aan het invullen met alle controles (waaronder 65 kilo, dus toch weer een kilo afgevallen sinds thuis, overigens niet erg voor de zws hoor). Dit moederboekje staat verder vol met leuke tekeningen over do's and don'ts en wordt na de geboorte ook gebruikt als consultatiebureauboekje.
Vervolgens dus op bezoek bij (grand-)mamma Ruti, die in een oudkoloniaal Hollands huis in Singaraja woont. Mamma Ruti spreekt nog heel goed Nederlands-Indisch en heeft wel 5x tegen Michiel gezegd "en jongen, wel voorzichtig zijn met jouw vrouw he?" op z'n tante Lien's zeg maar. En tegen mij dat ik geen spicy eten mag eten. Nou, dat vind ik helemaal geen probleem! :-).
Voordat Ketut ons weer afzette in ons hotel nam ze ons nog mee naar een boulevard langs de zee vol met eetstalletjes waar we getrakteerd werden op nasi kaput(?), als ik het goed begrepen heb, en gegrillde maiskolf. Morgen gaan we snorkelen en naar Banjar, waar een boeddhistische tempel is en mooie hot springs.
Sorry voor het langdurige babygeneuzel, vanaf nu zal ik weer braaf mij beperken tot het reisverslag ;-)
veel liefs van M, M en MiniM!
Ik was inmiddels serieus ongerust geworden omdat ik echt nog geen millimeter dikker ben geworden de afgelopen weken. Telkens als ik dacht van wel, dan verdween dat idee meteen weer nadat ik mijn tweewekelijkse lange toiletbezoek achter de rug had. En het is heel raar, maar ik kan mijn baarmoeder echt niet voelen bij mezelf. Terwijl; dat normaliter vanaf 14 weken bij elek zwangere erg makkelijk te voelen is, tenzij ze erg dik zijn van zichzelf. En als ik dacht van wel, dan leek het meer wishfull feeling dan dat ik objectief iets voelde. Dus ik was me eigenlijk al aan het instellen op een miskraam die nog even op zich liet wachten :-(.
Vandaag werden we om 13.00 opgehaald door mamma Ketut. Echt super om haar weer te zien. Zag er geen minuut ouder uit dan 10 jaar geleden! Haar huis in Anturan had ze een beetje verbouwd, waardoor de praktijk (2 kleine kamertjes, een bevalkamer en een kraamkamer) nu verbonden is met het huis door een heuse carport. Natuurlijk meteen verwend met Balinese cakejes (die ik tijdens mijn stage na 3 dagen al niet meer kon zien... :-P). Foto's bekeken uit mijn stagetijd en van de studenten na mij. En albums vol van Ketut's geadopteerde dochtertje van 9 die aan allerlei mimimissverkiezingen meedoet en hiermee ook al een kast vol prijzen verzameld heeft. Romantisch verhaal overigens hoe zij bij mamma Ketut terecht gekomen is: Op een dag kwam er een onbekende barende vrouw bij Ketut aankloppen. Dat is op zich niet heel bijzonder, veel vrouwen uit de kleine dorpen doen niet aan prenatale (zwangerschaps-) zorg en melden zich pas bij de bidan (vroedvrouw) als ze aan het bevallen zijn. Enfin, kind geboren, en moeder en kind worden gewassen en verschoond naar het kraamkamertje gebracht om uit te rusten. Daar verblijven moeder en kind meestal 1-2 dagen, om daarna opgehaald te worden door manlief en met baby in slendang achterop de motor weer naar huis te vertrekken. 's Nachts werd Ketut echter wakker omdat de pasgeborene maar bleef huilen. Ze ging kijken en vond alleen nog de baby, moeder was met de noorderzon vertrokken...
Voordat we op bezoek zouden gaan bij mamma Ruti, de moeder van Ketut, vroeg ik of ze mij nog wilde controleren omdat ik dus eigenlijk best heel ongerust was. Godzijdank heeft 1 van de studenten na ons Ketut een doptone (apparaat om hartje mee te horen) kado gedaan. Eerst ging ze mijn bloeddruk meten en mijn bovenarm opmeten (onder de 21 cm ben je ondervoed, 23 cm is ok en die van mij was 29 cm, haha). Deze metingen zijn overigens iets typisch Indonesisch (of voor ontwikkelingslanden iha?). Daarna voelde ze naar mijn baarmoeder die volgens haar al tot 2 vingerbreedtes onder mijn navel komt. In Nederland komt dat overeen met 16-18 weken, volgens Ketut echter met 12 weken (?). Maar goed, ik voelde deze zelf nog steeds niet, dus dacht stiekem, je doet maar wat, want als je dat echt voelt dan slaat dat "conform 12 weken" ook nergens op... Toen de doptone erop, die ze op een in mijn ogen nogal onlogische plek zette (aan de zijkant ipv middenonder). Ik hoorde alleen mijn hartslag, maar had mezelf ook al 3 weken voorbereid op dat het mis was. Ketut zei enthousiast: "you hear baby heart very softly, you hear?" het apparaat zowat in mijn oor duwend. Nou, echt niks te horen, behalve mijn eigen hartritme. Nadat ze het apparaat nog wat verschoven had naar nog meer onwaarschijnlijke plekken op mijn buik, wilde ik het toch zeker weten en verplaatste het samen met haar naar de plek waar ikzelf evt een foetale hartslag zou verwachten bij 15 weken. Weer niks en toen opeens: "duuk-duuk-duuk", een veel sneller ritme dan het geluid daarvoor. Ik kon het niet geloven. Was ook niet eens ontroerd (van tevoren dacht ik, ik ga vast huilen als ik het hartje toch ga horen), maar alleen maar verbaasd. Ik keek naar Michiel om te zien of hij het ook wel gehoord had en hij glunderde van zeker wel. "Echt waar?" Ik dacht nl nog steeds dat ik me dit ook maar allemaal verbeeldde. Mamma Ketut helemaal blij mij kussen en ik vond natuurlijk, net als mijn eigen zwangeren, dat het veeeeeeeeeeeel te kort had geduurd ;-). Ik wilde er nog wel een uur naar luisteren voor ik het zou geloven :-). Maar mamma Ketut was al mijn officiele Balinese moederboekje aan het invullen met alle controles (waaronder 65 kilo, dus toch weer een kilo afgevallen sinds thuis, overigens niet erg voor de zws hoor). Dit moederboekje staat verder vol met leuke tekeningen over do's and don'ts en wordt na de geboorte ook gebruikt als consultatiebureauboekje.
Vervolgens dus op bezoek bij (grand-)mamma Ruti, die in een oudkoloniaal Hollands huis in Singaraja woont. Mamma Ruti spreekt nog heel goed Nederlands-Indisch en heeft wel 5x tegen Michiel gezegd "en jongen, wel voorzichtig zijn met jouw vrouw he?" op z'n tante Lien's zeg maar. En tegen mij dat ik geen spicy eten mag eten. Nou, dat vind ik helemaal geen probleem! :-).
Voordat Ketut ons weer afzette in ons hotel nam ze ons nog mee naar een boulevard langs de zee vol met eetstalletjes waar we getrakteerd werden op nasi kaput(?), als ik het goed begrepen heb, en gegrillde maiskolf. Morgen gaan we snorkelen en naar Banjar, waar een boeddhistische tempel is en mooie hot springs.
Sorry voor het langdurige babygeneuzel, vanaf nu zal ik weer braaf mij beperken tot het reisverslag ;-)
veel liefs van M, M en MiniM!
-
19 Juli 2008 - 12:11
Jasja:
Hoi Mich, wat naar dat je zo ongerust bent geweest (echt rot!) maar wat ontzettend fijn dat je gewoon lekker het hartje van je kleine schatje hebt gehoord!!!! Je zwangere buik zal niet lang meer op zich laten wachten denk ik, je bent gewoon zo'n type die dat lang verborgen houdt ;-) Nog eventjes en dat ga je het voelen!
Geniet van elkaar & jullie vakantie, KUS Jas -
19 Juli 2008 - 12:20
Gerrit:
Nogmaals gefeliciteerd jullie beiden! Nu is het dus ook nog eens door een echte expert bevestigd!
maak je geen zorgen over dit "babygeneuzel", ik vind dit mooier dan de routebeschrijvingen.
Groeten, Gerrit -
19 Juli 2008 - 13:12
Truus:
wat fantastisch; het langverwachte supergeluidje!!
ik hoopte al dat ketut je gerust zou kunnen stellen, heel fijn.
ben nu een extra trotse a.s.oma!beiden weer proficiat.
ik zal de 25e mijn wekker vroeg zetten en ben dan zeker op tijd.
nog maar extra genieten van alles, kus,kus. -
19 Juli 2008 - 13:39
Mark:
Groetjes aan minimi
Ga nu 2 wk weg. daarna parade ?
Liefs mark -
19 Juli 2008 - 15:36
Cora:
Ge-fe-li-ci-teerd met de te horen hartslagen :) :) :) Een stuk rustiger nu voor je Michelle ! Kan me voorstellen dat je ongeveer nergens anders meer aan kon denken. En ... eh ... ik lees veel liever over "babygeneuzel" dan over dorpen en plaatsen die mij niets zeggen. Dit gaat over mijn kleinkind - véél interessanter :) Wat enig jouw bezoek + controle bij mama Ketut - vond zij zelf zeker ook geweldig ?! Wist ze dat je kwam ?
Genieten jullie lekker verder met deze geruststelling !!
Veel liefs Gerrit en Cora
-
19 Juli 2008 - 19:36
José En Folkert:
Wat fijn dat je nu gerustgesteld bent.Dat komt jou en allen die met je meeleven, maar vooral MiniM ten goede.
Ook wij feliciteren jullie met dit gebeuren en hopen dat jullie in positieve zin de ontwikkelingen mee gaan maken.
Veel liefs en tot de volgende keer. -
19 Juli 2008 - 20:39
Helga:
Pak van m'n hart! Je moet ook gewoon eens ophouwen met dat SB dieet, je bent gewoon veeeeel te mager ;-)
Schrijf rustig nog 20 pag's vol met dit goede baby geneuzel nieuws!
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX H.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
