Met dank aan de engelen...

Dank aan de engelen...

Het was vanochtend meteen stralend weer. Wederom niet zo goed geslapen. Eigenlijk is het gewoon best wel een slecht bed :-(. Maar het is zo leuk om in een 'echt' huis te slapen ipv in een prefab vakantiewoning, dus dat harde matras nemen we gewoon voor lief. Evenals de doorgezakte bank waar ik dit nu op typ.
Heerlijk op het strand gelegen. En in zee gezwommen, wat goed te doen was. Na de lunch (heerlijke focacia's van de traiteur naast het strand, lekkerder en goedkoper dan de strandtent) trok er toch wel een hele grote wolk voor de zon die nit meer weg wilde gaan. En Borre was moe, dus zijn wij tweeen huiswaarts gegaan voor een slaapje. Roemer en Michiel bleven de golven dapper te lijf gaan. Thuis gekomen wilde ik eerst met Borre in bad om alle zand en zonnebrand er bij ons beiden even af te spoelen. Maar er kwam enkel nog koud water uit de kraan. Dan maar een pannetje water gekookt.  Toen ik het kokende water in bad wilde aanvullen met koud was het al weer weggestroomd: de 'stop' mocht die naam niet echt dragen... Wat nu? Borre was echt heel vies en ik had geen zin om 's avonds in een plakkerig zandbed te gaan liggen. Bovendien wilden wij allemaal nog wel een keer douchen voor vertrke. Dus toch maar de landlady gebeld. Die meteen begon te ratelen over van alles en nog wat (niet over waterschade gelukkig!) en nadat ik mijn vraag kon stellen bijna in de piepstress schoot. Ze mompelde iets over een knop in de keuken en dat ze haar zoon ging bellen om langs te komen. Toen hing ze op, voordat ik kon voorstellen om even te wachten of ik die knop wellicht gewoon kon vinden met haar hulp ad telefoon. Was nl helemaal niet ingewikkeld. Bleek dezelfde knop te zijn als die aan moest bij de wasmachine, alleen had ze er niet bij verteld dat die bewuste knop voor al het warme water was. Wat wel gek was, was dat er gisteren wel 'vanzelf' warm water was geweest. Dus waarschijnlijk had Michiel dat toen al uitgevonden maar niet met mij gecommuniceerd. Mannen...
Het jongste exemplaar van die soort vond het inmiddels he-le-maal niet leuk meer om met zijn moeder in bad te gaan. En ik zat op hete kolen dat een ander exemplaar, nl die zoon van de verhuurster, elk moment op de stoep kon staan.  Met een borst erin toch nog het een en ander schoon kunnen krijgen en vrij rap nog in slaap gekregen. Gelukkig net niet te vroeg belde de zoon aan (Borre sliep er doorheen), die weten af te poeieren, en niet veel later kwamen Michiel en Roemer ons halen voor een ijsje. Op weg naar de ijswinkel dook Michiel nog even een kledingwinkel in (ja,ja, nog steeds geen schoenen...) en kort daarop raakten we Roemer kwijt. Nu is Roemer geen wegloper of verdwaler, dus ik maakte me niet direct zorgen. Een vrouw vd juwelier op de hoek had hem in de richting vd ijswinkel zien steppen. Maar daar was hij niet. En die ijswinkel was al redelijk uit de buurt van zijn 'comfortzone' om ons heen. Toen raakte ik wel vrij snel in paniek, ook al probeerde de juwelierster mij gerust te stellen dat we hem zeker gingen vinden en er in dit dorpje nooit nare dingen gebeurden. Ook sloot ze meteen kordaat de winkel en spring op haar fiets om een rondje te rijden om hem te zoeken. Zo lief! Michiel liep juist de weg terug die we gelopen hadden en Borre en ik beven maar op de 'plek waar we elkaar het laatst gezien hadden'. Toen de vrouw zonder Roemer terug kwam en Michiel ook gingen alle alarmbellen bij mij af. Michiel blijft in zulke situaties dus ook nog steeds rustig. Ik wilde alleen maar direct de politie bellen en dat ze dan meteen samen met het leger de omgeving zouden uitkammen en alle wegen afzetten. Om te beginnen. 
Michiel bedacht dat Roemer wellicht terug naar ons apartement gestept was en leende de fiets van de aardige juwelierster. Gelukkig zat daar inderdaad een sip kijkend jongetje op de stoep! Pffffff....dank jullie engelen! En ik begrijp nu nog beter waarom mijn vader mij toen ik op die leeftijd verdwaald was uit pure stress een pak slaag gegeven heeft. Nouja, ik begrijp de stress, en ik had hem gegund dat hij toen kon huilen zoals ik ervan deed ipv moeten slaan. Overigens werd ik daarna geknuffeld en getroost door ongeveer alle mamma's en nonna's in dat dorpje, dus ik geloof niet dat ik er een trauma aan overgehouden heb. 

Nu zit ik in het internet cafeetje te wachten op Michiel met de auto. Alles inpakken, nog even lunchen en dan op weg naar de autotrein. Afgelopen nacht gelukkig goed geslapen, dus kan wel weer een nachtje kedengkedengwaawaaborstkedengkedengwaawaaborstkedengkedeng etcetera hebben ;-)