The falcon has landed...

Hè, hè, hè, het is eindelijk zomer in Italië! En hopelijk ook in Nederland...
Zondag zijn we met nog wisselvallig weer uit Rome vertrokken, op weg naar Umbrië. Onze tent opgeslagen op camping 'il Falcone', bij het dorpje Civitella del Lago, 17 km onder Orvieto. Deze camping is wellicht wel de mooiste camping van Italië! Hij ligt in een kom in de bergen tussen de bomen en heeft een adembenemend uitzicht over het meer van Cordoba. De plekken in deze kom zijn terrasvormig van opbouw. Het gras staat er hoog, samen met allerlei andere planten en bloemen en met voldoende boompjes voor de (inmiddels) nodige schaduw. Er is een klein zwembadje, maar verder is hier niks te doen, wat garant staat voor een weldadige rust. Dus vandaag hebben we oa heerlijk bij de tent gezeten, terwijl Borre en Roemer in kleine babybadjes tussen de klaprozen en andere bloemen in het gras speelden. Vogeltjes op de achtergrond, het meer in de verte en eindelijk eindelijk zomerzoete zon op onze fletse huidjes :-). De campingeigenaar, Carlo, is bescheiden, vriendelijk en erg behulpzaam. Ook moet het iemand zijn die van netheid en zorgvuldigheid houdt, want alles klopt hier en is prachtig onderhouden. Ik hou erg van die combinatie van kleinschaligheid en rust, met daarbij luxe sanitair (wc brillen, warm water zolang als je wilt douchen, wc papier en zeeppompjes op de toiletten etc). Het schijnt hier in de zomer vol te staan (de camping is maar klein, 30 plaatsen ofzo), nu staan er slechts een paar andere tenten. Bij aankomst zijn we eerst gaan lunchen in het dorpje vlakbij. Dat is een gehucht van niks met een klein kerkje, winkeltje, een barretje en een broodjes- annex pizzatentje. Naast dit snackbar ding zit echter een 'haute cuisine' restaurant. We vonden dat we wel wat lekker eten verdiend hadden na onze hectische stedentrip, dus met onze vieze lijven daar neer binnen gelopen. Echt grappig dat we met Borre zelfs in een chique restaurant kunnen lunchen, want die is gewoon altijd vrolijk! Roemer deed ook zijn best, maar kon de liflafjes niet erg waarderen. Wij vonden ze zalig, maar zoals wel vaker bij dit soort restaurants: helaas erg kleine porties. Het reisbudget en de tijd lieten het ook niet toe om er een 5 gangen diner van te maken. Omdat onze magen wel nog steeds knorden, zijn we daarna het snackbarretje maar even binnen gelopen voor nog een kleine panini toe. Wat moesten we lachen toen we onze ober via de tussendeur de snackbar in zagen komen om hier de koffie voor het restaurant te maken. Hij moest gelukkig ook lachen toen hij ons nog even na zag 'snacken', hahaha.
De volgende dag weer een gratis 'zen training' gekregen. Borre slaapt al een paar nachten erg onrustig. Door alle indrukken en/of omdat zijn boventanden aan het doorkomen zijn? Resultaat was dat ik al zeker drie nachten niet langer dan 1-2 uur aaneen geslapen had. En dat begon me op te breken. Die ochtend zag ik het echt even niet zitten hoe de dag door te komen zonder moordneigingen. Ben even gaan wandelen over het terrein en wat bomen gaan knuffelen. De natuur doet dan wel wonderen om weer bij jezelf te komen. 's middags is Michiel toen met Roemer gaan zwemmen zodat Borre en ik een kleine siesta konden houden. Als dank ben ik daarna met de kinderen naar Orvieto gereden om boodschappen te doen. Op de terugweg stuurde de routeplanner me echter de verkeerde B-weg op, die ook nog eens eindigde bij een weg waaraan gewerkt werkt en die daarom afgesloten was. Dus daar stond ik, in the middle of nowhere en in de stromende regen,  met 2 vermoeide en hongerige kinderen, een routeplanner die me niet verder hielp dan naar diezelfde afgesloten weg en niet zo heel veel reserves qua moordneigingen. Maar het is me gelukt om gewoon door te blijven ademen. Heb Cora's engelen maar weer aangeroepen om te zorgen dat ik niet ook nog een lekke band oid zou krijgen ("het kan altijd erger"). Uiteindelijk de hele weg weer terug gereden naar Orvieto en vandaar uit gelukkig de goede terugweg gevonden. We waren vervolgens 'maar' een uur later thuis dan gepland en we hebben er met ook nog de nodige tussenstops (Roemer"ik moet plassen" en Borre"ik wil borst") het beste van gemaakt, waardoor we uiteindelijk luid zingend en heel vrolijk de camping op reden. Daar was ik echt wel even heel trots op! Zelf gekookt, heerlijk gegeten, kinderen weer vet laat naar bed, maar wat maakt het uit. Vive la dolce vita!