Aankomst en eerste dagen

Ik begrijp eigenlijk niet zo goed waarom ik er 20 jaar over gedaan heb om weer naar Griekenland te gaan. Van mijn 17e tot m'n 20e had ik een half Grieks vriendje. Elke zomer gingen we 6 weken met vakantie naar Griekenland. In die jaren heb ik dapper mijn best gedaan de taal onder de knie te krijgen, uiteindelijk tot op een niveau gekregen dat mijn school Frans net ontsteeg. Toen ging het uit en op de een of andere manier ben ik ik nooit meer terug geweest in Griekenland, waar ik zoveel heerlijke tijden heb doorgebracht.
Tot deze vakantie.
Donderdag avond kwamen we na een lange reis 's avonds laat aan in Pireaus, met een volkomen hyperdepieper Roemer. Hotelletje, (Faros 2, een echte aanrader, hele vriendelijke staf, schone kamers met fijne douche en niet duur), boodschapjes en 's middags de boot naar Aegina, waar onze schattige oude barrel camper (www.budgetcamper.net) al op ons stond te wachten in de haven. Hij is klein, hij is fijn, hij is beige, hij zit met plakband aan elkaar en voor de komende tijd is het ons huis. 
We vonden vrijwel meteen het eerste de beste idyllische plekje aan het strand bij Vagia (heel raar, ik las de hele tijd overal 'vagina', het zal wel beroepsdeformatie zijn). Onze stuiterbal was in het kleine stukje rijden van haven naar Vagia subiet in slaap gevallen, dus die hebben we maar meteen in bed gelegd. Kon ie mooi wat slaap inhalen. Na wat gerommel met de net aangeschafte babyfoon walkietalkie (die het uiteindelijk gewoon niet bleek te doen), neergestreken bij de nabij gelegen taverne. Kabbelende zee, vissersbootje, ondergaande zon, sardientjes, olijven, mmmmmm.
Langzaam komen er weer Griekse woorden en zinnen terug. De letters en de uitspraak waren er meteen weer, maar ik verbaas me ook over hoe snel de woorden weer beklijven. Ook al is het waarschijnlijk nog geen 10% van wat ik ooit wist. Bovendien heb ik er niks aan, want net als wat Nederlanders doen bij buitenlanders, praten de Grieken stug terug in het engels, ondanks mijn dappere pogingen de taal weer op te halen. Boeit allemaal niks, want wat vind ik het fijn hier weer te zijn! Het lijkt ook wel, alsof we middenin de mooiste Griekse film ooit beland zijn: alle mensen die we tot nu toe tegen kwamen zijn vriendelijk en relaxt, de zon schijnt alsof het hoogzomer is (zelfs de temperatuur vh zeewater doet mee), de bomen en planten staan in bloei en alle huisjes en wegen zijn even mooi als eenvoudig. Meestal zijn je herinneringen mooier dan de realiteit, maar nu lijkt het omgekeerd, waardoor ik me kan baden in stromen van weldadige melancholie...
De kleine kruimel heeft ook de tijd van zijn leven. Hij mag eindelijk weer het grootste deel van de dag bloot rondrennen, rent de zee in en uit alsof hij dat nooit eng gevonden heeft en wordt overal vrolijk van. Wij ook van hem, vooral toen hij zich als de eerste de beste Griekse macho stond uit te sloven om een schattige kleine Griekse het hof te maken: halve handstand, gekke bekken trekken, heel hard lachen en haar volgen als een bedelend poesje (inclusief miauw...). Ik lieg natuurlijk wel een beetje, want in het vliegtuig was hij stierlijk vervelend, maar dat heb ik voor het gemak maar even gedelete ;-). Het is echter wel duidelijk dat we deze vakantie hard aan de opvoederij moeten, om het nog een beetje gezellig te houden...
Voor vannacht hebben we de filmset van de Noorderlingen opgezocht. We staan op een desolate plek aan een ietwat vervuild strand met achter ons een soort electiriciteitscentrale en voor ons een onbestemd haventje. Het heeft wel wat, om maakt niet uit waar, direct je kamp op te kunnen slaan. Zonder uren op zoek te zijn naar een geschikte camping en dan nog eens zwoegen op tent en haringen. Wederom is Roemer al rijdend in slaap gevallen, waardoor hij weer zonder eten naar bed is gegaan. Vannacht werd hij om een uur of twaalf wakker met "honger!" en is hij na een middernachtelijk snackje lekker door gaan slapen. Dus dat zal vannacht ook wel weer zo gaan.
Morgen oversteken naar de Peleponessos en dan maar eens een aan een wat beter ritme beginnen.