Grotten van Diros en Monemvasia

Gisteren een uitstapje gemaakt naar de onderwatergrotten van Diros, bij Pyrgos, net aan de andere kant van onze landtong. Hier was ik 20 jaar geleden ook al eens geweest en ik herinnerde me dat ik het varen in zo'n stille grot erg indrukwekkend vond. Dat was het nog steeds. We zaten met zeven personen in een piepklein bootje met achterin de gidsgondelier die het bootje deed varen door met een peddel af te zetten tegen de kanten of onder water. Het water was niet diep, ten diepste tot aan je middel/borst gok ik. De doorgangen waren merendeels heel smal en heel laag, waardoor de gids ons bleef vermanen toch vooral stil te zitten met armen binnenboord en 'watch your head' riep bij elke bocht. Ik denk dat twee meter mensen wrsl de halve tocht gebukt door zullen moeten brengen... Het heeft iets betoverends en spookachtigs tegelijk, zo langzaam varen door nauwe donkere spelonken, her en der verlicht door wat lampen. Beetje een Eftelingattractie zoals Droomvlucht, ik verwachtte dan ook om elke hoek een kabouter te zien, of een elfje...of een geraamte. Roemer vond het halverwege wel welletjes ("ik wil er weer uit"). Mocht ie nog blij zijn dat de touristische route maar 1,5 km is (half uurtje varen). Speleologen zijn tot 14 km gekomen, waar het echte einde is, is onbekend. Men vermoedt dat deze grot zelfs door loopt tot aan Sparta (65 km). Waarom men dat denkt vertelt het verhaal niet.
Op de terugweg de route rondom de kaap genomen, mooie ruige uitzichten en veel slingerwegen. Deze route nam wat meer tijd dan verwacht, waardoor we redelijk moe terug kwamen op de camping. 
Eigenlijk wilden we vandaag weer doorrijden naar een nieuwe bestemming, maar omdat we gisteren al zolang in de auto hadden gezeten, hoopten we op mooi weer voor een extra rustig stranddagje. Het zag er aanvankelijk gunstig uit, behalve een sterke zeewind. Nadat ik op ingenieuze wijze een windscherm gecreeerd had van vier strandbedjes, mijn handdoeken vastgemaakt had met knijpers en mezelf van top tot teen had ingesmeerd met zonnebrandcrème, verscheen er echter een groot wolkenfront en... begon het te regenen!
Toen toch maar ons eerste plan gevolgd en vertrokken. 
Na 1,5 uur arriveerden we in Monemvasia, in het puntje van de oostelijke landtong. Dit eiland met oud vestingstadje wordt ook wel het 'Mont st Michel' van Griekenland genoemd. Het lijkt er qua ligging en bereikbaarheid via een brug inderdaad op, maar is veel mooier en lieflijker. Er zijn ook maar weinig toeristenstalletjes die niet eens storend zijn, want voornamelijk best mooi handwerk verkopen. In de zomer schijnt het er wel druk te zijn met toeristen, maar nu waren er maar een handvol. Inmiddels was de zin weer gaan schijnen en hebben we heerlijk gelunched in een taverne met uitzicht op zee, die net als de andere restaurantjes en caféetjes smaakvol ingericht was. Het was hierdoor allemaal heel makkelijk om je voor te stellen hoe het stadje er in oude tijden uitgezien moet hebben. Typisch zo'n plek waarvan je dan zegt 'dat de tijd er stil gestaan heeft'. Een klein nadeel van het lage toeristische gehalte, was dat we nog wel wat moeite hadden om de trap omhoog naar de vestingsmuren te vinden, er waren nergens bordjes te vinden... En alle kerkjes met mooie fresco's en dergelijke waren gesloten. Uiteindelijk wel de weg naar de vestingmuren gevonden en omhoog geklommen. We waren erg trots op onze kleine kruimel, die bijna de hele weg zelf omhoog geklommen is. Boven was het uitzicht natuurlijk waanzinnig, over alle daken heen de kabbelende zee in de verte, glinsterend in de zon, zoemende insecten, bloeiende bloemen en een mild briesje door onze haren.
Op de terugweg nog wel erg geschrokken toen Michiel met Roemer op de nek opeens uitgleed, waarbij Roemer achterover viel en net toen zijn hoofd de keien leek te gaan raken, kon Michiel zich ergens vastgrijpen terwijl hij Roemer nog steeds stevig vasthad bij zijn beentjes. Toch was deze dag wel echt een hoogtepuntje van de vakantie tot nu toe. We hebben zo lang door de straatjes gezworven dat we er uiteindelijk pas tegen zevenen wegreden. In de omgeving is niet echt iets van een camping, dus zijn we op goed geluk maar wat richting Sparta gereden. Vlak voor Sparta een zijweggetje gepakt en via olijfboomgaarden en twee kleine dorpjes uiteindelijk de camper geparkeerd aan de oever van een klein riviertje met doorwaadbare plek. Hier gaan we dan voor 1 nachtje 'wild kamperen', waarbij we maar hopen dat het niet echt wild zal gaan worden...
Geen wifi hier natuurlijk, dus weet nog niet wanneer ik dit zal posten. Morgen hopen we via Sparta naar Kalamata aan de kust weer ergens een fijne camping te vinden.