Bericht uit de stilte...

Podernuevo - Pomarance
Gisteren zijn wij aangekomen in het paradijs...Na 3 uur rijden via Pisa, richting Florence, hebben we even voor het middeleeuwse dorpje Volterra een heerlijke agriturismo gevonden. En Kamini, je had gelijk, zo'n agriturismo is precies wat wij leuk vinden! Het is een biologische boerderij waar ze zoveel mogelijk zelf voorzienend zijn, met moestijn, olijfboomgaard, wijnranken en een bende scharrelende beesten. Aangevuld met inkomsten uit de kampeerplaatsen op het terrein. De boerderij ligt heerlijk afgelegen, hoog in de heuvels, dus we hebben prachtig uitzicht op de heuvels rondom ons. Onze tent staat op een soort terras met overkapping voor extra beschutting aan de zijkant van het grote huis. Hier gaat de zon 's ochtends op en gisterenavond kwam er een prachtig rose maan achter de heuvels omhoog. Ook kunnen we vanaf hier in de verte een verlicht middeleeuws kasteel zien liggen. Terwijl we onze vorige camping eigenlijk heel rustig vonden (geen muziek, geen gillende kinderen, behalve Roemer dan ;-), viel het ons hier pas echt op hoe prachtig stil het hier is. En hoe fijn dat is, om zo'n mooie diepe rust over je heen te voelen dalen. Voor wat foto's (die de plek, en dan met name de wijdsheid en het licht, geen recht doen) zie www.podernuovobp.it....
Voor we vertrokken nog een staaltje oprechte Italiaanse vriendelijkheid meegemaakt. Ik was (natuurlijk!) mijn iphone verloren de dag ervoor. Gevallen? Vergeten? Gestolen? Via 'find my iphone' kon ik de locatie niet traceren, maar wel een berichtje versturen naar de vinder. Prompt werden we teruggebeld door de bakkersvrouw uit het dorp (blijkbaar daar uit de buggy gevallen). Opgehaald en als dank een fles wijn met daarin een briefje en 20 euro verstopt gegeven. De volgende ochtend werd ik omgeroepen op de camping: "can Michelle come to the reception, there is a surprise for her..." bleek de bakkersvrouw een tas vol locale lekkernijen voor ons afgegeven te hebben! Een fles Limoncello, een fles olijfolie en een pot olijven. Tja, zo zal ik natuurlijk nooit leren om meer oppassend te worden ;-). Ik wist al wel dat Italianen gastvrij en hartelijk en warm zijn, maar dit vonden wij toch echt bijzonder hartverwarmend. Laura en Claudio van onze agriturismo hoeve zijn ook al bijzonder lief en hartelijk. (mmm, bedenk me net, misschien is het wel omgekeerd, zijn wij Hollanders gewoon een stelletje onbeleefde botte boeren...). Kregen vandaag uitgebreid uitleg over alles wat er in de omgeving te doen is. Een half uur wandelen verderop ligt een heel mooi riviertje waar je kan zwemmen in een natuurreservaat, er zijn diverse schattige dorpjes in de omgeving, een middeleeuws kasteel dus en een paar musea. Sienna ligt op 45 minuten rijden en Volterra een kwartiertje. Het dichtstbijzijnde grote dorp is Pomerance, waar een grote supermarkt is en zelfs 2 viswinkels. Op dit moment zijn Michiel en Roemer aan het zwemmen in het zwembad. Al met al doet deze plek me nog het meest denken aan de oude camping van bij het huisje van Maaike en Koen in Frankrijk (waar we 2 jaar geleden waren) en het huis van de ouders van mijn vroegere schoonmoeder in Chalkidiki, Griekenland. Grappig, dat als je denkt dat je al heel erg tot rust gekomen was, het dus altijd nog stiller en vrediger kan...  

Inmiddels hebben we er al weer een kleine week op zitten hier. het is hier zo fijn en rustig, dat het even geduurd heeft voordat ik erachter kwam dat er toch ook internet is hier. Waarschijnlijk ook wel goed voor mij, even afkicken van dat continue online zijn ;-). Het eerste stukje had ik daarom maar vast op mijn notepad getypt, en nu in het verslag geplakt. Eergisteren waren we bij het riviertje, waar we waarschijnlijk morgen ook weer heen gaan. Dat is nog een hele onderneming. Eerst 20 minuten met de auto, dan dan een half uur lopen. We hadden begrepen dat dat met buggy (en al onze zooi) bewandelbaar was, maar het laatste stuk van de weg, is toch echt heel rotsachtig, dus heeft Michiel met buggy in de lucht tillend beklommend terwijl ik Roemer zijn eerste bergbeklimles gaf. En hij deed het heel goed, voor een beginner. Wilde niet 1x getild worden en alleen maar mondjesmaat een handje voor hulp, of omdat het moest van mamma op de stukken waar naast het rotspaadje een afgrond was. Maar onze beloning was een erg mooi afgelegen stukje heldere rivier. Mooi op peuterbadhoogte en even verderop 4-5 meter diep waar je ook van de rotsen af kon duiken. Overigens was het nu ook weer niet zo afgelegen, want in het begin was er maar 1 ander stel daar, maar na een uurtje kwam er een grote groep jonge duitsers en nog 3 italiaanse jongens en werd het nog aardig druk daar aan de rivier.
Gisteren vonden we het tijd voor een uitstapje. Sienna bleek echter niet 45 min rijden te zijn, maar bijna 1,5 uur, waarvan het grootste deel weer over misselijkmakende haarspeldbochten. Uiteindelijk viel Sienna ook een beetje tegen, maar dat kan ook aan ons gezelschap gelegen hebben, want met zo'n uk ga je niet rustig allerlei fresco's in een museum bekijken. We hebben ons maar wat beperkt tot de algemene bezienswaardigheden: het Piazza del Campo met het Palazzo Publico (waar Roemer de aanwezigen trakteerde op een zangoptreden met dansje erbij), de grote Cathedraal (waar Roemer bleef roepen "ik wil naar de draaimolen", daarbij wijzend naar de ronde groep pilaren onder de preekstoel met leeuwen eronder) en wat slenteren door de oude straatjes. In de Cathedraal had men mij met vooruitziende blik een soort papieren manteltje gegeven. Ik wist niet precies waarom ;-), maar even later op het terras bleek het een uitermate handige grote slab/schort toen wij Roemer een veel te groot en lekkend ijsje gaven...
Vandaag even een rustig dagje 'op de boerderij' en maar eens bedenken wat we met het laatste stuk van onze vakantie willen doen.

Veel liefs van ons allen hier uit Toscane!